Je hebt het wel eens over mannenzittingen, Andy. Maar we horen jou nooit eens over vrouwenzittingen. Of bestaan die helemaal niet? Zeker wel, beste mensen. Die zijn er. Op 28 januari aanstaande vier ik het feit dat het precies vijftien jaar geleden is dat ik voor het laatst voor een gezelschap vrouwen heb opgetreden. Na die confrontatie stond voor mij vast: dit nooit meer! Tientallen keren had ik al geprobeerd om een groep vrouwen aan het lachen te krijgen, maar het is me nooit gelukt.
De grootste deceptie maakte ik ooit mee in Venlo. Het was een combiboeking. Eerst zou ik 500 mannen gaan vermaken en daarna, in een andere zaal twee straten verderop, de echtgenotes van deze mannen. Bij de heren liep het gesmeerd. Een open doekje. De mannen gingen op de tafels staan en schreeuwden om een ‘Zugabe’. Ze aten uit mijn hand.
Toen ik even later het partycentrum verliet, liep ik door een groep mannen die buiten stonden te roken. Ze genoten na. Ik hoorde de toejuichingen van de kerels nog zowat tot ik bij de zaal was aangekomen waar 500 vrouwen op mij zaten te wachten. Nou ja, ik dacht dat ze op me zaten te wachten. Een zaal vol kibbelende kippetjes. Dames die heel veel bij te praten hadden, want ze hadden elkaar immers al een dag niet meer gezien. Vrouwen zijn leuk, begrijp me niet verkeerd. Ze willen echter alleen maar naar mannen kijken en niet naar mannen luisteren. Dames onderling hebben elkaar altijd wat te vertellen. Ze zien elkaar dagelijks, bellen en appen zich wezenloos, maar er moet constant lucht uit die monden komen. Vrouwen kunnen echter ook in een vingerknip smelten als sneeuw voor de zon als er een bodybuilder van The London Knights op hun tafel springt, gekleed in slechts een stukje stof ter grootte van een tissue.
De aankondiging van mij door de presentatrice heeft geen enkele vrouw gehoord. Ik kwam op en niemand keek. Het keuvelde maar door. Nog nooit heb ik me zo verloren op een podium gevoeld. Werkelijk geen enkele vrouw heeft gehoord wat ik te vertellen had. Ik ben op een gegeven moment zelfs binnensmonds gaan brabbelen en met de rug naar de meiden toe gekeerd om het voor mezelf nog leuk te maken. En om het sowieso smeuïg genoeg te maken om er ooit een verhaaltje over te schrijven. Het maakte niet uit. De stripper die na mij kwam werd volstrekt doof geschreeuwd. De ‘gillende keukenmeiden’ werden he-le-maal gek. En deze gespierde, uit voedingssupplementen bestaande capsuleslikker was totaal niet grappig. Maar ja…
De enige keer dat ik ooit aandacht heb gehad bij een vrouwengroep was in Roermond. Mijn vertrouwen in een goede afloop was inmiddels zover gedaald dat ik besloot om het anders aan te pakken. Ik stopte net voor m’n opkomst een banaan zijdelings in mijn iets te strakke broek en deed mijn verhaal. Geen enkele grap sloeg aan, zoals ik gewend was, maar de dames waren in ieder geval een kwartier lang muisstil.