Voor Nigina Hamidi (17) uit Eindhoven is iets doen voor een ander de normaalste zaak van de wereld. Vrijwilligerswerk vormt een rode draad in haar leven: ze helpt patiënten in het Máxima Medisch Centrum, maakt deel uit van het Jeugdcomité van het Hornemann Huis en zette eerder samen met anderen een kledingmarkt voor daklozen op.

Door Rob Weekers

Met haar tomeloze inzet, warme persoonlijkheid en grote sociale hart laat Nigina zien dat jongeren als zij een impact kunnen hebben op hun omgeving. Dat bleef niet onopgemerkt. Nigina, VWO-leerling van het Huygens Lyceum, ontving onlangs het Jeugdlintje van de gemeente Eindhoven, een erkenning voor jongeren die zich inzetten voor de stad. Locoburgemeester Remco van Dooren speldde haar de onderscheiding, de Eindhovense Vibe, persoonlijk op. “Haar warmte, positiviteit en inzet maken Nigina tot een voorbeeld voor veel jongeren”, klonk het lovend.

Niet laten zien

“Het was een complete verrassing”, blikt Nigina terug. Haar beste vriendin Fenne had haar voorgedragen, maar bijna werd het geheim onthuld toen haar moeder per ongeluk een berichtje op haar telefoon liet zien. “Er stond in hoofdletters: ‘Niet aan Nigina laten zien!’. Mijn moeder had haar leesbril niet op”, lacht ze. Het geheim bleef niettemin goed bewaard; maar liefst twee maanden bleef Nigina in het ongewisse. Pas toen haar familie en klasgenoten op die bewuste dag het lokaal binnenkwamen, viel het kwartje.

Nu het stof is neergedaald, kijkt ze terug op een bijzondere dag. Thuis in haar ouderlijke woning in Gestel laat Nigina trots de ingelijste oorkonde zien. “Toch wel mooi, die waardering”, zegt ze bescheiden. “Maar ik doe het vooral omdat ik het leuk vind, het is fijn om voor een ander iets te kunnen betekenen. Bovenal heb ik veel plezier in mijn vrijwilligerswerk, daarom kost het me ook weinig moeite.”

Afghaanse roots

Haar ouders vluchtten uit Afghanistan en kwamen in Nederland terecht, waar Nigina in een AZC in Grave werd geboren. Toen ze drie jaar was verhuisde het gezin naar Eindhoven. “Mijn ouders zijn hier goed opgevangen. Van hen heb ik geleerd dat het belangrijk is om anderen te helpen”, vertelt ze.

Met haar vader en moeder spreekt ze Dari, een taal die in Afghanistan door veel mensen wordt gesproken. Met haar oudere broer en zus is Nederlands de voertaal. “Mijn ouders vinden het lastig om Nederlands te spreken, al doen ze wel hun best. Als ik kan helpen om bijvoorbeeld brieven te vertalen, dan doe ik dat natuurlijk.”

Sjoelen

Stilzitten is niets voor Nigina. Op school begeleidt ze het burgerschapsproject, is ze ambassadeur bij Stichting 18 September en ging ze langs bij Severinus om met verstandelijk beperkte mensen te sjoelen. Daarnaast werkt ze in het Máxima Medisch Centrum en bij het Hornemann Huis. En alsof dat nog niet genoeg is, heeft ze een bijbaan in een eetcafé. In haar vrije tijd leest ze, schildert, speelt basgitaar, bakt koekjes en past op haar nichtjes van 1 en 3 jaar. ”Tijdgebrek? Het is gewoon een kwestie van goed plannen”, zegt ze lachend. “Als ik iets leuk vind, gaat het bijna vanzelf.”

Praatje maken

Op haar vijftiende zette Nigina haar eerste stappen in het Máxima Medisch Centrum, waar ze patiënten naar de juiste afdeling begeleidde. Tegenwoordig is ze er iedere zaterdag, drie uur lang te vinden op de nierdialyse-afdeling. Daar ondersteunt ze patiënten na hun behandeling, maakt een praatje en springt waar nodig bij. “Ik ben nog joing en gezond. Als ik zelf ooit steun nodig heb, hoop ik dat er ook iemand voor mij klaarstaat”, zegt ze. Terwijl de dialyseapparaten hun werk doen, gebruikt Nigina de tijd in de wachtkamer om huiswerk te maken, al kiest ze liever voor een gesprek met bezoekers.

Ouderen

Door haar wekelijkse inzet heeft Nigina inmiddels een warme band opgebouwd met de mensen die ze begeleidt bij de nierdialyse-afdeling. “Het zijn vaak oudere mensen, met wie ik normaal niet zoveel contact zou hebben. Ik vind het geweldig om hun verhalen te horen.” Voor gymnasiaste Nigina werkt het ziekenhuis inspirerend. “Na mijn eindexamen wil ik geneeskunde studeren in Utrecht. Of ik dan nog als vrijwilliger in het MMC blijf werken weet ik niet, maar ik hoop dat het te combineren valt. Het is veel te leuk om te doen!”

Hornemann Huis

Tijdens een bezoek met haar schoolklas aan het Hornemann Huis, waar de herinnering aan de Eindhovense broertjes Edo en Lexje levend wordt gehouden, raakte Nigina diep onder de indruk van hun tragische lot. Het verhaal van de kinderen die door de nazi’s werden vermoord, liet haar niet meer los. Museumdirecteur Martijn Docters wist haar vervolgens te overtuigen om zich aan te sluiten bij het jeugdcomité van het Hornemann Huis. Ook een excursie naar voormalig concentratiekamp Vught maakte grote indruk. “Wat in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd, mag nooit vergeten worden. Daarom is het zo belangrijk dat jongeren weten wat er destijds is gebeurd, zodat we kunnen leren van het verleden. Mijn ouders zijn zelf gevlucht uit een oorlogssituatie. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in een oorlog te leven. Het geweld in Gaza en Oekraïne maakt me erg verdrietig. Wat kun je eraan doen? Ik voel me, net als bijna iedereen, machteloos”, zucht Nigina. “Daarom probeer ik zoveel mogelijk te doen wat wél binnen mijn bereik ligt: mensen helpen die steun nodig hebben.”

Naast haar vrijwilligerswerk droomt Nigina ervan om later arts te worden die niet alleen medische zorg biedt, maar ook oog heeft voor de menselijke kant van het vak. “Het gaat niet alleen om genezen, maar ook om luisteren en er zijn voor iemand. Dat heb ik geleerd van mijn vrijwilligerswerk.”