Dierenliefhebbers waren ontsteld en ik als kattenliefhebber gruwde ervan. Ik heb het natuurlijk over het bizarre bericht dat minstens twee katten in de wijk Limbeek-Noord met een kruisboog beschoten waren! Nu weet ik uit ervaring dat niet iedereen van katten houdt.
Vooral tuinliefhebbers mogen nogal eens klagen wanneer ze tijdens het wieden weer eens in de drol van het pluizige dier grijpen. Katten hebben namelijk de eigenschap om niet in de eigen tuin hun behoefte te doen, maar in die van de buren of nog verder gelegen. En ja, katten zijn natuurlijk ook vogeltjesjagers. Dus ook vogelliefhebbers zijn niet zo op katten gesteld. Maar katten belagen met een kruisboog? Weerzinwekkend!! Dan moet de kattenhaat wel heel diep in je zitten of zou iemand het gewoon voor de lol gedaan hebben? Om er een kick van te krijgen? Jarenlang heb ik katten gehad. Ik genoot van hun eigenzinnigheid, de gracieuze manier van springen, het feilloos manoeuvreren tussen ‘obstakels’ op de vensterbank en niet te vergeten het ‘zen’ gevoel dat ik kreeg wanneer een spinnende kat op mijn schoot zat. Ik hoop dat de dader tot inkeer is gekomen en zijn frustratie op een andere manier kan uiten.
En dan herinneringen. Afgelopen week was het tien jaar geleden dat Armand overleed. In Groot Eindhoven stond een prachtig geschreven verhaal over onze eigen protestzanger. Verschillende malen mocht ik Armand in zijn woning in de wijk Ooievaarsnest bezoeken. Ik was bij zijn afscheid in de Effenaar waar hij niet in een gesloten kist, maar juist voor iedereen zichtbaar in een open kist op het podium stond. Hij was de tweede overledene bij wie ik dit waarnam. Bij het afscheid in 1997 van de Augustijnenpater Leopold Verhagen in de Paterskerk lag de geestelijke in een open kist voor het altaar in de kerk. Ik vond dat toen best confronterend. Bij Armand vond ik het eigenlijk best wel mooi, precies zoals hij was.
Afscheid nemen van een dierbare? Het overkomt ons allemaal. Niet op de sterfdag van Armand, maar een paar dagen eerder op de verjaardag van wijlen mijn vader overleed een dierbare kennis van me. Ze was enkele jaren mijn buurvrouw, weliswaar lang geleden. Alhoewel we geen hartsvriendinnen waren, bleven onze levens als een rode draad steeds met elkaar verweven. Ruim twee jaar geleden werd bij haar de ziekte Alzheimer gediagnostiseerd. Niet langzaam, maar vrij snel veranderde de levenslustige, intelligente en empathische vrouw in een voor zich uit starende, in zichzelf kerende en volledig van zorg afhankelijke persoon. In mijn gedachten blijft ze echter de vrouw voor wie ik veel sympathie voelde. Rust zacht Eja.
Dorothée Foole
Reageren? info@eindhovenwinkel.nl