In ‘Door de lens van’ tonen Eindhovense fotografen een selectie van hun favoriete foto’s. Dit keer met Bart van Overbeeke, onder meer hoofdfotograaf bij de TU/e en GLOW.
Door Marjolein van Hoof
Of het nu gaat om het fotograferen van evenementen, architectuur, portretten of macrofotografie: Bart van Overbeeke (52) kan en doet het allemaal. Toch hebben zijn opdrachten over het algemeen één gemeenschappelijke deler: “Ik probeer het zoveel mogelijk binnen de techniekwereld te houden.”
Bart fotografeert voor de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e), Fontys en onderzoeksinstituut DIFFER, maar ook voor techbedrijven als ASML en Frencken. “En zoveel mogelijk voor technostarters; startende bedrijven met een technisch product. Vaak zijn het wereldverbeteraars die iets interessants brengen. Zij geven mij zoveel energie, dat vind ik heerlijk!”
Kenmerkend aan Bart is dat hij zich verdiept in de persoon en het product dat hij fotografeert. “Ik wil altijd begrijpen waar het over gaat, want als je dat niet weet, hoe kun je dan een goede foto maken? Voor mij is een foto geslaagd, wanneer ik de persoon in beeld breng zoals diegene daadwerkelijk is, en het technische product op die manier toon dat een leek snapt wat ie ziet en een professional zegt: dat heeft hij goed vastgelegd.”
Het levert Bart mooie opdrachten op. Zo was hij de enige fotograaf die in de cleanrooms van ASML het bezoek van Koning Willem-Alexander en de president van Zuid-Korea mocht vastleggen. “Ik fotografeer vaak in cleanrooms en labs: processen, maar bijvoorbeeld ook mensen die daar werken. En ik kan me helemaal verliezen in het mooi fotograferen van een kleine chip.”
TU/e is thuis
Breed geïnteresseerd, dat is Bart altijd geweest. Alleen de drogisterij van zijn ouders in Zeeland overnemen, dat zag hij niet zitten. In plaats daarvan ging hij HEAO studeren en kwam zo, in 1993, terecht in Eindhoven. Hier sloot Bart zich aan bij studenten fotovereniging Dekate Mousa, waar hij binnen no time bestuurslid werd en cursussen gaf. “De vereniging ging voor Cursor werken, het weekblad van de TU/e, en ik was een van de fotografen die goed genoeg was en geregeld werd ingezet.”
De universiteit en het fotograferen voelden voor Bart direct als ‘thuis’, in tegenstelling tot de HEAO. Die studie maakte hij dan ook niet af. Hij ging nog een half jaar naar de Kunstacademie, waarna hij in 1997 de knoop doorhakte: Bart ging als fotograaf voor zichzelf beginnen. Met als belangrijkste opdrachtgever: de TU/e. En nog altijd is dat zijn grootste opdrachtgever. “Bijna de helft van mijn tijd besteed ik aan de universiteit. Ik hoor bij het meubilair daar.”
Voor zo’n beetje alles wat gerelateerd is aan de TU/e, wordt Bart ingeschakeld. Van studenten die promoveren tot bijvoorbeeld het Tunafestival, ooit ontstaan vanuit de universiteit. “Toen ik net fotograaf was, kreeg Frits Philips een serenade van de Tuniña’s. Het is een van mijn oudste foto’s, maar het geeft me nog altijd een warm gevoel in mijn hart.”
Studententeams
Iets waar Bart eveneens een warm gevoel van krijgt, is fotograferen voor studententeams. Zo legde hij vast hoe een Eindhovens studententeam in Finland de grootste ijskoepel ter wereld bouwde met houtvezels versterkt ijs, en een jaar later op dezelfde manier de Sagrada Familia op kleinere schaal.
Zijn favoriete team is echter Solar Team Eindhoven, dat Bart meerdere keren vergezelde tijdens de World Solar Challenge voor zonneauto’s. “Vier keer in Australië en één keer in Marokko. Hartstikke leuk en het is mijn manier om iets terug te geven aan de maatschappij. Ik wil die studenten helpen. Soms vraag ik geen geld, of minimaal als er een beetje budget is. De persfoto’s die ik voor zo’n team maak, worden vaak jarenlang over de hele wereld gepubliceerd: dat geeft zo’n kick!” Vooral zijn foto’s van de eerste gezinsauto op zonne-energie van Solar Team Eindhoven werden wereldwijd door talloze media gepubliceerd.
“De verscheidenheid aan opdrachten maakt me blij. Tegelijkertijd moet je als fotograaf veel schakelen: dat is heel leuk, maar ook vermoeiend. Als je dan met zo’n studententeam meereist en je een paar weken alleen maar daar op hoeft te focussen, dan vind ik dat heerlijk. Ik kom afgemat thuis, maar ben dan mentaal wel weer helemaal opgeladen.”
Vrijheid
Wat heeft de fotografie hem gebracht? “Vrijheid”, zegt Bart resoluut. “Ik moet er niet aan denken dat ik zes dagen per week verstopt zit in de drogisterij van mijn ouders. Ik ben een ontzettende adhd’er zonder medicijnen, zoals ik dat zelf noem. Ik ben ongedurig en moet niet te lang hetzelfde doen. Dankzij de fotografie hoeft dat ook niet”, glimlacht hij tevreden.
“Of het nu een stichting is die een foto van me krijgt of ik lever een goed product af bij een bedrijf: ik wil mensen vooral blij maken. Zeker diegenen die dat verdienen. Mensen die de wereld vooruit willen helpen, zoals veel van die technostarters. Ik probeer daar mijn steentje aan bij te dragen, op mijn manier.”