Iedereen weet dat frauderen strafbaar is, maar geldt dit ook voor een leugentje om ‘bestwil’? Bijvoorbeeld wanneer je je net iets slimmer voordoet dan je bent, zodat je toch in aanmerking kunt komen voor die felbegeerde baan?
Regelmatig liegen sollicitanten glashard over hun behaalde diploma’s. Vooral in de zorg schijnen (toekomstige) medewerkers geregeld te refereren aan diploma’s en stages die niet of slechts deels behaald of doorlopen zijn. Soms wordt er zelfs triomfantelijk ‘gezwaaid’ met diploma’s die via malafide bureaus gekocht zijn!
Een kwalijke zaak natuurlijk. Want een diploma krijg je niet voor niets, maar verwijst naar bepaalde kennis! Sjoemelen met diploma’s is echter van alle tijden. Ik kan me nog ene Charles Schwietert herinneren die in 1982, drie dagen na zijn aantreden als staatssecretaris, moest aftreden omdat hij in zijn curriculum vitae ten onrechte de titel doctorandus vermeldde, terwijl hij nooit aan een universiteit was afgestudeerd!
Diploma’s en titels daadwerkelijk op eigenheid controleren, zou een standaard procedure moeten zijn. Over controleren gesproken. De digitale snelweg waarvan we ons moeten bedienen, brengt ons allemaal wel eens in de problemen. Ook al doe je precies wat er wordt gevraagd, soms lukt een bepaald opdracht gewoon niet. Iedereen die wel eens iets via internet bestelt, weet dat de bezorger van je bestelling soms een handtekening voor ontvangst vraagt. In plaats van met een pen een papiertje te tekenen, word je verzocht deze met je nagel of vinger op een schermpje te zetten. Nou, die provisorische krabbel die dan op het schermpje verschijnt, verdient de hoofdprijs niet. Nu moest ik laatst een best wel officieel stuk van een digitale handtekening voorzien. Hoe kan men nu deze ooit op echtheid controleren, dacht ik nog. Met weemoed dacht ik aan de echtheid van mijn vaders handtekening die hij zorgvuldig en met volle overtuiging met zijn ‘gemarmerde‘ vulpen in prachtige ‘krulletters’ op papier toverde!
Dorothée Foole
Reageren: