In ‘Door de lens van’ vertellen Eindhovense fotografen over hun werk en tonen ze een aantal van hun favoriete foto’s. Dit keer met Thomas Abrahams (38), eigenaar van Beeldbaas.
Door Marjolein van Hoof
Sinds wanneer fotografeer je?
Mijn interesse voor fotografie ontstond op de middelbare school, toen ik een jaar of 16 was. Een goede vriend van me fotografeerde en dat leek me ook wel wat. Ik kreeg een digitale spiegelreflexcamera van mijn ouders en zo begon het.
Na het VWO volgde ik een technische opleiding aan de TU/e, maar na twee jaar dacht ik: ik weet niet of dit wat gaat worden. Het was interessant, maar ik wilde liever iets creatiefs gaan doen. Ik switchte van studie en ging de mediaopleiding volgen in Den Haag.
In het tweede studiejaar moesten we een opdracht doen: dat kon voor een fictief of een echt bedrijf. Ik koos voor het laatste en kwam terecht bij een artiestenmanagementbureau waar ik een bedrijfsfilm maakte. Ik kreeg meteen de vraag: kun je hier niet komen werken? Dat deed ik, naast mijn studie, twee dagen in de week. Na mijn afstuderen vroegen ze: Heb je erover nagedacht om ondernemer te worden zodat we je kunnen blijven inhuren? Sindsdien ben ik zelfstandige, zo’n 13 jaar nu, en zij waren mijn eerste opdrachtgever. Ik heb in die tijd onder meer gewerkt voor de bands Kane en Within Temptation. Superleuk om in de muziekindustrie te starten, maar al heel snel werd duidelijk: als je een beetje de huur wil kunnen betalen, dan moet je helaas toch voor een andere branche kiezen.
Ik ben me gaan richten op de zakelijke wereld waarvoor ik foto’s maak, maar ook video’s. Vaak is het een combinatie van die twee, zodat je in één lijn echt iets moois kunt maken. En ja, als je er toch bent, je hebt de locatie en de mensen, dan is het fijn om beide te kunnen combineren.
Wie zijn je opdrachtgevers?
Ik doe heel veel reclamefotografie voor bedrijven: van mkb tot grotere ondernemingen. De meeste zitten buiten Eindhoven, maar ik heb bijvoorbeeld wel – samen met een bureau uit Roermond – het hele beeldmerk bij Vitalis mee ontwikkeld en daar heel veel voor gefotografeerd. Dat was een mooie samenwerking. Voor Fontys Hogescholen heb ik best veel gedaan, net als voor de DELA en Carglass.
Wat is je aanpak?
Ik wil altijd eerst van de klant weten wat ze zelf in gedachten hebben en wat hun doel met de beelden is. Hebben ze een verhaal voor ogen of mag ik daarin meedenken? Want ja, een foto zonder een verhaal is eigenlijk maar een plat plaatje, een kiekje. Ik wil ontzorgen en denk graag mee over de beeldstrategie: wat gaan we vertellen, voor welke doelgroep en hoe? Altijd in overleg, dat is heel belangrijk en levert uiteindelijk het beste resultaat op.
Wat kenmerkt jouw werk?
Ik maak echte, oprechte fotografie maar dan nét iets mooier en gelikter dan normaal. Gewoon een fris, strak, commercieel plaatje. Menselijke fotografie vind ik het mooist. Mét een verhaal, dus. Foto’s waar je naar wil blijven kijken. Je wil een bepaald soort sfeer neerzetten. Voor Vitalis fotografeerde ik vorig jaar bijvoorbeeld een zomercampagne met ouderen en jongeren. Op die foto’s zie je gewoon: die mensen hebben het leuk samen. En dat terwijl ze een half uur daarvoor elkaar niet eens kenden. Dat vergt een stukje regie van mijn kant en je moet ervoor zorgen dat mensen zich op hun gemak voelen. Ook dat hoort bij mijn werk. Het is heel belangrijk om de tijd te nemen en mensen aandacht te geven, zodat je echt iets moois kunt maken.
Wat betekent fotografie voor jou?
Het is voor mij een manier om iets moois te creëren. De afwisseling en de vrijheid die je hebt, vind ik heerlijk. En je leert heel veel. Ik kom bij zoveel bedrijven, met hun eigen uitdagingen en oplossingen. Omdat ik nu al een tijdje meeloop, kan ik vaak op strategisch niveau meepraten. Als je mensen en bedrijven kunt helpen met wat je doet, dan is dat een heel fijn gevoel.
Waar ben je het meest trots op?
Within Temptation koos een van mijn foto’s als cover voor hun album en die is de hele wereld over gegaan. Dat was natuurlijk wel speciaal.
Mijn foto’s voor een keukenbedrijf in Best zag je overal terug in de horeca en op een beurs: groot op een doek van 4 bij 8 meter. Dat was bijzonder.
En mijn foto’s van chef-kok Eveline Wu, die ik maakte voor 24Kitchen: daar ben ik ook trots op. De foodfotografie stond heel erg vast, maar voor haar persfoto’s kreeg ik meer vrijheid. Ik had direct een idee wat ik wilde maken: met streetfood en neonlichten. Uiteindelijk hebben we de foto’s voor haar restaurant Mood Streetfood aan de Nieuwe Emmasingel gemaakt. Het was januari, verschrikkelijk koud, maar gelukkig stond het er in 5 minuten op. Als je vooraf goed weet wat je wil, kan het soms snel gerealiseerd worden.
Wat is het mooiste compliment dat je kunt krijgen?
Het eerste wat je vaak hoort van mensen is: Ik sta nooit goed op foto’s. Ik vind het fijn als ze na afloop zeggen: Oh, dat viel reuze mee en wat sta ik er mooi op. Als mensen eerst sceptisch zijn, de hakken in het zand zetten, en uiteindelijk superblij zijn met wat we samen hebben gemaakt: dat is eigenlijk het allermooiste compliment.