’Precies Passend - Dating en andere Drama’s’. Marjo Korrel uit Eindhoven schreef een boek over haar ervaringen die ze opdeed op haar datingpad. Vrijdag 5 januari houdt zij een lezing in bibliotheek Eindhoven waarin ze vertelt over haar ervaringen.

Door Rob Weekers

Vanuit haar verlangen naar een ‘precies passende’ partner ging Marjo Korrel op haar 65ste nog een keer het datingpad op. Tijdens deze zoektocht dacht zij terug aan eerdere ervaringen met daten en diverse relatiebureaus, aan eerdere wonderlijke ontmoetingen en aan een grote liefde. Ook ging zij op zoek naar antwoorden op de vraag wat het soms toch zo lastig maakt om als ‘alleengaande’ te leven en wat daarin wel en ook niet passende manieren zijn om daarmee om te gaan.

67 erwtjes

De man die tijdens een wandeling compulsief iedere stoeptegel moest tellen, en die, na het eten van een stoommaaltijd, precies wist te vertellen hoeveel erwtjes er te tellen vielen: 67. Een hoogleraar en archeoloog die in zijn tuin aan uitgebreide graafwerkzaamheden was begonnen in de hoop er bijzondere voorwerpen aan te treffen en zijn huis gebruikte als klein museum om allerlei snuisterijen uit te stallen. De man die dol is op vogels, en ook met ze praat. Het roodborstje is favoriet; mussen zijn voor hem ‘nog te ingewikkeld’.

“Wat een gedoe, hè?” Marjo Korrel kan er zelf wel om lachen als ze vertelt over de dates die in het boek de revue passeren. Met een lichte, relativerende, toets als ze over haar datingervaringen verhaalt. Met een knipoog vaak, en met de nodige zelfspot. Ze windt er geen doekjes om: “Goed beschouwd is het natuurlijk een drama. Aan de andere kant: als ik het relativeer, kan ik het ook lichter maken, voor mezelf, maar ook voor de lezer. Dit is geen loodzwaar verhaal, in tegendeel. Ik zou ook de dramatiek als leidraad kunnen nemen, dan wordt het: och arme ik. Zo sta ik niet in het leven. Je kan allerlei scenario’s voorstellen van hoe je leven wil, maar het loopt toch altijd anders. Daar kun je kwaad, verdrietig of chagrijnig van worden, maar je kunt je ook afvragen: word ik daar nu een leuker mens van? Nee dus.”

Onbemiddelbaar

Inmiddels is Marjo over één ding zeker: géén actieve zoektocht meer naar een mogelijke partner, laat staan dat daar relatiebemiddeling bij komt kijken. “Ik kom ‘m tegen of niet, maar wéér gaan daten, nee, dat niet.” Die conclusie trok ook de dame van een prijzig en exclusief datingbureau die Korrel kwalificeerde als ‘onbemiddelbaar’. Althans, het aanbod aan beschikbare mannen dat zich had ingeschreven leverde geen match. Marjo Korrel: “Dat was toch wel even schrikken. Terwijl, ik ben best een leuk mens.”

Waarom het dan toch niet lukte? Korrel: “Dat vraag ik mezelf ook wel af. De écht leuke mannen die ik ken, vinden hun partner bijna vanzelf en hoeven zich niet in te schrijven bij zo’n bureau; dat maakt de spoeling dun. Bovendien, ik ben een zelfstandige vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. Veel mannen waarmee ik een date had, wilden vooral nódig gevonden worden, zochten een vrouw waar ze voor konden zorgen. Zo’n type ben ik niet.”

Lastig

Misschien is de kans op een geslaagde date gewoon groter als je een meer gelijkmatig persoon bent, denkt Marjo Korrel nu. “En dat ben ik nu eenmaal niet. In tegendeel. Wat dat betreft ben ik best wel lastig om mee om te gaan.” Terwijl er in haar leven ook genoeg partners waren die dat geen bezwaar vonden, waaronder een grote liefde, waarover ze schrijft in haar boek. “Een bijzondere man, hij is helaas overleden.” Uit haar boek: “Vanaf mijn achttiende tot zo ongeveer mijn veertigste rolde ik van de ene relatie in de andere. In sommige van die overlappingsperiodes zelfs met twee tegelijk. Soms zaten er enkele maanden tussen. Maar die heb ik toen niet als ‘alleen-zijn’ ervaren. Dan was ik gewoon te druk bezig met verwerken van wat er weer eens misgegaan was tot ik weer verliefd werd. Ja, tot mijn 42ste. Toen bleek het potje met beschikbare mannen leeg. Ze waren gewoon opeens ‘op’.”

Herkenning

Het boek heeft ze niet alleen voor zichzelf geschreven. “Als andere mensen er iets aan hebben, dan is dat mooi. Herkenning bijvoorbeeld, of een steuntje in de rug. Maar het verlangen naar een relatie blijft. Ik ben niet in het leven gezet om in m’n eentje oud te worden. Let wel: ik kan ook goed alleen zijn, kan echt genieten om samen met mijn kat op de bank te zitten. Eigenlijk gaat mijn verhaal niet eens zo over daten, maar meer over hoe je van de drama’s in je leven toch weer iets lichters maakt. Die kant van het verhaal heb ik ook willen benadrukken.”

De kerstdagen zijn bij uitstek momenten waarop mensen die alleengaand zijn beseffen dat het hebben van een relatie de algemene norm is, weet ook Marjo. “Een op de vier mensen heeft rond de kerst last van eenzaamheid, las ik laatst. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.” Korrel wijst naar de bescheiden kerstboom die ze in huis heeft staan. “Liever had ik er een gehad die helemaal tot het plafond kwam. In mijn uppie kan ik zo’n grote boom niet halen. En als ik de slingers en ballen in de boom hang, zegt niemand ‘oh of ah’. Aan de andere kant: iedereen, met een relatie of niet, kent momenten in het leven dat je je alleen voelt. Ik hoop dat mijn boek een mooie aanleiding is om met elkaar het gesprek aan te gaan. Waar mis je je partner en op welke momenten? En hoe ga je daar mee om? Uiteindelijk gaat het om: hoe maak je contact.”

De lezing van Marjo Korrel wordt vrijdag 5 januari van 17.30 tot 18.30 uur gehouden in bibliotheek Eindhoven. Gratis te bezoeken. Aanmelden is verplicht: bibliotheekeindhoven.nl. Het boek is te bestellen op: marjokorrel.nl