Ik loop met baby, peuter en hond door het Ton Smitspark als ik ze zie. Een groepje van vier jongens op de witte brug waar het fietspad richting Genneper Hoeve gaat. Ik kijk van een afstand boos naar ze. Zo iemand ben ik geworden. Ik frons als je hard rijdt door de wijk, ik zucht bij hondenpoep op de stoep (en ruim het op) en ik kijk boos als je vuurwerk afsteekt. Met de jaren - en twee kinderen - blijkt de brave burger in mij ontwaakt.
Bij de rand van het park kom ik ze tegen. Ze parkeren hun fietsen en lopen gniffelend de halfhoge begroeiing in, de kleinste met telefoon in z’n hand. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. ‘Wat gaan jullie doen?’ De achterste jongen antwoordt: ’hij gaat een babypijltje in zijn kont stoppen en afsteken’. Ik weet niet wat me meer verbaast; de eerlijkheid van de melder of de op handen zijnde actie. ‘Huh? Is dat wel slim?’ Oh god, ik ben echt officieel volwassen en verstandig. ‘Dirk deed het laatst ook en die had een stuk vel hangen. Los hè!’ roept de blonde jongen opgetogen. ‘En dus dacht hij’, ik knik naar de kleinste van het stel, ‘dat wil ik ook?’ ‘Ja maar onze pijltjes zijn beter, wil je het zien?’ Voor ik het weet wordt er een pijltje ontstoken. Na het fluiten en sissen kijken we verbaasd naar mijn hond, die onbewogen is blijven zitten. Dan pas denk ik aan de babyoortjes in de wandelwagen. De jongens dralen. Ik word overduidelijk weggekeken. ‘Ehm oké, doe voorzichtig, en anders bel je de dokter he’. Als ik later omkijk zie ik de fietsen staan, maar de jongens niet. Dan hoor ik een hoog, fluitend geluid uit de bosjes. Ik spits mijn oren voor een pijnkreet, maar het blijft stil. Als ik bijna thuis ben, fietst het groepje me voorbij. Ik kijk de billenbaas aan. ‘En geen pijn aan je billen?’ ‘Een beetje’, lacht ie wat zuur. Zijn telefoon trots in zijn hand.
Saskia Toonen
Saskia Toonen schrijft over alles wat er in haar volle hoofd omgaat. Meer lezen?
ditisdeblogvansas.nl
Column