Een jaar lang hebben we er in het diepste geheim aan gewerkt. Ik keek uit naar het moment waarop we in het openbaar konden praten over deze historische onderhandeling. En van alle weken in het jaar dat ik het coronavirus kon oplopen, raakte ik uitgerekend afgelopen week besmet. Terwijl de nationale pers naar Eindhoven was afgereisd, zat ik thuis in quarantaine.
Mijn collega Rik Thijs, waarmee ik het grootste deel van de onderhandelingen heb gevoerd, en de burgemeester hadden de eer om de aankoop van de Wielewaal bekend te maken.
Ik moest er echt van slikken, want de aankoop van de Wielewaal is een van de mooiste dossiers waar ik in mijn carrière als wethouder aan heb mogen werken. Het voelt echt als een voorrecht om zo’n groot groen gebied voor ons allen toegankelijk te maken. Ook kunnen we op deze manier zelf ons cultureel erfgoed beschermen. Ongeacht welk besluit de gemeenteraad ook neemt, het was de moeite waard om aan deze aankoop te werken in plaats van een rijke (buitenlandse) investeerder.
Figuurlijk was ik echt ziek van de situatie, maar ik moest accepteren dat ik er toch niks aan kon veranderen. En vergeleken met de situaties waarin andere mensen zich bevinden, mocht ik echt niet klagen. Uiteindelijk is het me pas zaterdagavond laat gelukt om tevreden terug te kijken op deze bijzondere deal. En toen we net in bed lagen, werd er luid gepraat in het gangetje naast ons huis. Mijn vrouw vroeg wat ze hoorde en ik zei “het zijn net als vroeger aangeschoten jongeren die nog aan het napraten zijn.”
Ons oude leven komt steeds meer terug. En dat weegt zeker op tegen mijn ego dat ik een podium heb gemist. Sterker nog, ik moet er maar eens gaan wennen aan het feit dat het over een paar maanden echt afgelopen is. Dat maakte mijn afwezigheid wel weer pijnlijk. U leest het al, het was een bijzondere week waarin ik zelf ook alle kanten op vloog met mijn emoties.
Yasin Torunoglu
Zeg maar Yasin