Maar liefst 108 kaarsjes moest ze uitblazen en burgemeester Dijsselbloem kwam haar persoonlijk feliciteren. Ik heb het over mevrouw Hinke Klaver-de Vries. Een kranige dame die tot vier jaar geleden nog zelfstandig woonde. Ruim honderd jaar worden, zou ik zo oud willen worden? Ik weet het niet.
Jaren geleden heb ik eens een man geïnterviewd die zijn honderdste verjaardag vierde. Het was een levenslustige man die iedere dag een ommetje in het stadswandelpark maakte en enthousiast over zijn leven vertelde. Toen we na het maken van een bijpassende foto nog even napraatte op een van de bankjes van het park liet hij zich ontvallen, dat hij met niemand meer kon praten over hoe het vroeger was. “Mijn dierbaren zijn allemaal dood!”
En dat lijkt me inderdaad een hard gelag. Ook in het tijdperk waarin we nu leven bespeur ik soms bij oudere mensen, dat ze wereldvreemd geworden zijn. Ik heb het over mensen van over de tachtig of negentig jaar die niet met het computertijdperk zijn meegegaan. Online hun bankzaken regelen of boodschappen doen is iets waarin ze wereldvreemd zijn. Ik vind mezelf niet stokoud en met een computer kan ik behoorlijk goed overweg. Ook de telefoon die ik altijd bij me heb, vind ik bijzonder handig.
Maar wanneer ik de gemeente of een bedrijf bel, stoor ik me vreselijk aan het computerprogramma dat ik standaard te horen krijg. Waar is de vriendelijke telefoniste gebleven die me feilloos met de juiste persoon wist door te verbinden? Of de winkelbediende die me de tijd geeft mijn boodschappen in te pakken alvorens met een ‘schuif’ koekjes en aardbeien te pletten om ruimte te winnen voor de boodschappen van een volgende klant.
Gelukkig heb ik geen kort lontje en kan ik ook de humor van situaties inzien. Het feit dat ik heb mogen meemaken dat de computer ons leven ging beheersen omarm ik. Het heeft me veel tijdwinst gegeven in mijn werk. Jarenlang heb ik tijdens mijn journalistieke werkzaamheden een eigen archief bijgehouden. Het gemak waarmee ik nu met ‘een druk op de knop’ aan allerlei informatie kan komen, ervaar ik nog steeds als iets overweldigends. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds blij ben wanneer ’s morgens de brievenbus kleppert en de krant op de deurmat valt. Dan begint de nieuwe dag voor mij pas echt goed.
Dorothée Foole
eindhovenwinkel.nl