‘Bij De Kram kon je gewoon jezelf zijn’

Stratumseind gaat flink op de schop. Voor Groot Eindhoven reden om in het hart van deze stapstraat te duiken, samen met de ondernemers van toen en nu. Deze week vertelt Jacko van Veghel (55) over zijn tijd in Café De Kram. 

EINDHOVEN – “De Kram was een no-nonsense café. Lekker ongedwongen. Het maakte niet uit wat je deed of hoe je eruitzag: iedereen was gelijk. Je kon er gewoon jezelf zijn.”

Iedereen die zo’n twintig jaar geleden op stap ging bij De Kram, ziet het vast nog voor zich: Jacko, de grote vrolijke man bij de deur die zijn gasten persoonlijk welkom heette en tegelijkertijd de boel in de gaten hield. 

“Ik was de jofele peer aan de deur, maar er werd hier niet gekloot. We hadden een serieus beleid. Dat zorgde ervoor dat ook vrouwen hier alleen op stap gingen, omdat ze wisten dat ze veilig waren.”

Van 2000 tot 2019 was Jacko, samen met zijn toenmalige geliefde Nicole Louwers, eigenaar van De Kram. Zijn historie met deze kroeg gaat veel verder terug. 

Bijbaan

Al in 1988 deed hij er zijn eerste horecaervaring op. “Ik ging hier geregeld op stap en als ik dan lege glazen zag, nam ik die mee naar de bar. René Lucassen, de eigenaar zei toen: Zal ik je maar eens gaan betalen?”

Warme herinneringen uit die tijd borrelen op. “We hadden zoveel plezier samen. Vooral met carnaval, dan bleef al het personeel hier slapen in het toenmalige achterhuis. Je moest over elkaar heen kruipen om bij je luchtbed te komen.”

Wat begon als een bijbaan - tijdens zijn studie en later naast een kantoorbaan - groeide uit tot een fulltime job. “In 1993 koos ik volledig voor de horeca.” 

Jacko bleef voor Lucassen werken, onder meer bij De Bel in Valkenswaard. “In die tijd leerde ik Nicole kennen, zij werkte twee deuren verder bij de Pot Belly Pub.”

Met allebei een behoorlijk portie horecaervaring op zak, kregen ze in 2000 de kans om De Kram over te nemen. “Nicole en ik waren een goed team. Zij werkte vaak overdag, ik ’s avonds. Ik deed het onderhoud erbij, zij deed de administratie: papierwerk is niets voor mij.”  

Verbouwing

“Het eerste jaar draaiden we door in de oude setting, daarna gooiden we alles om. In dit pand zat vroeger Slagerij Peels en het bestond uit twee gebouwen. Deze hebben we gekoppeld. De bar verplaatsten we naar de andere kant en we braken de bovenverdieping door.” Daardoor kreeg De Kram een hoog plafond met een vide waarop twee motoren pronkten.

Gas erop!

De muziekkeuze pasten de twee direct aan. “Voorheen draaiden ze rock en alternatieve muziek. Wij kozen voor Top 40 nummers, vaak dansbare gitaarmuziek. Het typische Kram-geluid. Gas op die lolly! Er moest sfeer komen.” Iets wat Jacko, als groot muziekliefhebber, op het lijf geschreven is. Grinnikend: “Ik kan een café aan het zuipen draaien”. 

De Kram Band

Bovendien kan Jacko een aardig deuntje zingen, zo liet hij horen in zijn eigen Kram Band. “Deze bestond verder uit vaste gasten van de kroeg die muziek maakten. Het idee ontstond aan de bar met een pot bier erbij. We traden jarenlang op tijdens Kerstavond. Nergens was er iets te doen, maar hier puilde het uit.”

Verder deed De Kram steevast mee aan de Popronde en speelde de kroeg een belangrijke rol in het Koninginnedagfeest op Stratumseind. “Ik heb dat een jaar of vijf georganiseerd als verantwoordelijke met de vergunning voor de hele straat.” 

Kneiterhard

Vanaf het begin draaide De Kram goed. “Binnen drie maanden was het volle bak. Het ging kneiterhard en de schuld was zo weg. Toen hebben we in 2003 Oud Eindhoven aan de overkant erbij gekocht. Het was hard werken maar ontzettend tof.”

Langzaam minder

Het succes duurde tot 2011. “Toen werd het langzaam minder. Dat was moeilijk. Je verliest elke keer wat publiek, maar je weet niet waaraan het ligt. Tot uiteindelijk het faillissement in 2019.”

Ondanks deze klap heeft Stratumseind nog steeds een speciaal plekje in zijn hart. “Ik kan het gevoel niet omschrijven.” En nog altijd pakt Jacko geregeld een pilsje bij De Kram en Oud Eindhoven. “Ik vind dat de nieuwe eigenaren het goed doen en ik ben trots op ze. Ik ben het verloren en dat is inmiddels ook prima.”

Marjolein van Hoof

‘Ik kan een café aan het zuipen draaien’