‘Het is tijd om dit mooie boek te sluiten’

zo 19 mrt., 13:07 Algemeen

Twee jaar dacht ze erover na, nu heeft ze de knoop doorgehakt. Renee Frankhuizen (62) neemt na 35 jaar afscheid als drummer en zangeres van de band Betty Blue. “Het is tijd om dit mooie boek te sluiten en het voor de rest van mijn leven te koesteren.”

EINDHOVEN - Als we het dan toch over een mooi boek hebben; je zou er zo een kunnen schrijven over het leven van Renee. 

Verhaal apart

“Het begin is meteen een verhaal apart”, lacht ze. “Ik ben een adoptiekind. Mijn biologische moeder raakte ongewenst zwanger van een man uit het circus. Dat verklaart misschien het gipsyachtige wat ik in me heb.”

Renee groeide liefdevol op in Best. “Ik was een sociaal meisje, stond vier dagen in de week op het hockeyveld, maar ik was ook een loner. Vond het heerlijk om in m’n eentje te vissen bij het kanaal in de natuur.”

Als kind wilde ze dwarsfluit spelen: “Maar ik kreeg een orgeltje; verschrikkelijk. Later wilde ik drummen, maar dat vond mijn moeder niks voor een meisje. Dus trommelde ik stiekem met Chinese eetstokjes op potten en pannen. Ik heb nooit drumles gehad.”

Op haar 18e stopte Renee met school en ging ze op kamers in Eindhoven. “In de Catharinastraat, dat was te gek. Er woonden veel muzikanten daar.” Samen met haar toenmalige vriendin Saskia Slegers (Miss Djaxx) speelde ze in het punkbandje B-system en leerde ze het muziekwereldje kennen.

Nooit spijt

Toen ze later hoorde dat slagwerkgroep Slagerij van Kampen een vrouwelijke drummer zocht, nam ze contact op. Het gevolg: twaalf jaar lang ongekend succes in binnen- en buitenland. “We hebben het hele popcircuit gehad en veel theatertours gemaakt. We speelden in Paradiso, Tivoli, Parijs en Berlijn. In het begin reisden we met elkaar in een oud Volkswagenbusje waarvan de verwarming het niet deed. Later toerden we met twee vrachtwagens vol spullen. Op de top van de roem besloot ik te stoppen. Heel ingrijpend, maar ik heb er nooit spijt van gehad.”

Succes

Intussen speelde ze al bij Betty Blue. “Hoe we zijn begonnen, is een grappig verhaal. Ik werkte bij de Berlage en gaf daar een feest. Het thema: filmsterren. We hielden een open podium en ik wilde daarvoor een gelegenheidsbandje samenstellen. Ik belde mijn oude muziekvriend, Bart Brouwer. Hij kende nog wel een zanger en een bassist. We studeerden acht nummers in. Het was zo’n groot succes dat we besloten er een band van te maken.”

In het begin was Betty Blue de huisband van Kaffee De Groot. “Elke maand speelden we daar. Het werd steeds drukker en drukker.” 

Een voorbode van het succes en de vele optredens die volgden. “Carnaval in Altstadt en Wilhelmina, op de militaire basis in Bitburg, tijdens het Kampioensfeest van PSV met Hans Klok; we hebben zoveel mooie optredens gehad. Muzikaal gezien hebben we een fantastisch huwelijk. We zijn zó op elkaar ingespeeld; alles kan gebeuren. Ik geloof dat we in de afgelopen 35 jaar wel duizend verschillende covers hebben gespeeld. En we hebben een speciale chemie met het publiek.”

Toch neemt ze afscheid: “Niet om een andere band te beginnen. Ik rond het liever nu goed af, dan doorgaan totdat iemand omvalt en het eindigt in het niks. Zodra ik iets netjes afsluit, dan komt er voor mij ruimte en lucht voor iets anders.” 

Dat bewees ze al tijdens corona, toen alle optredens wegvielen en ook haar werk als muziekdocent op het Summa College drastisch veranderde. Als echte kookliefhebber opende ze de ambachtelijke messenslijperij Scherpeindje op Sectie-C.

‘Mijn wens is om in m’n eentje in Carré te staan’

“Ik sta nooit stil”, lacht ze. “Neem muziek produceren op de computer, daar snapte ik geen bal van. Nu volg ik daarvoor lessen op het Rock City Institute.” Aan ambities geen gebrek. “Mijn wens is om over twee jaar in m’n eentje in Carré te staan om mijn verhaal te bezingen en te vertellen. Daarvoor wil ik alles zelf maken. Dat ei wil ik nog uitbroeden.”

Maar eerst haar laatste optreden met Betty Blue, tijdens Koningsnacht op haar geliefde Wilhelminaplein: “Dat is mijn plein, ik ken er iedereen. Wat is er dan mooier om hier het glas te heffen en elkaar een heel mooi fijn leven te wensen”.

Marjolein van Hoof

‘Muzikaal hebben we ‘n fantastisch huwelijk’