Dit Dus...

Het was een grauwe dag in februari, acht jaar terug. Moeilijk voor te stellen na afgelopen zomer, maar denk aan korte dagen, grijze lucht en wolkjes uit je mond. Het was al donker toen ik na een laatste avondmaal bij mijn ouders vanuit Eersel de A67 opdraaide.

Wanneer ik vaart maak op de oprit besef ik plots hoe omgekeerd m’n wereld is geworden. Ik rij op deze oprit niet meer weg van huis, nee, hoewel ik de Kempen aan me voel trekken, is deze oprit voortaan het begin van de weg naar huis.

Alleen maar omdat ik het vage gevoel ‘is dit het nou?’ niet langer kon negeren en ik huis, werk en relatie achterliet alsof het niets was. De moeilijkste beslissingen in het leven blijken, als je ze eenmaal hardop hebt durven denken, gemakkelijk te nemen doordat nietsdoen vanaf dat moment simpelweg geen optie meer is.

Hier in Eindhoven werd ik verliefd

Onze hond zit naast de twee koffers in de kattenbak (overigens; waarom noemen we het kattenbak als katten meestal keurig in kooitjes worden vervoerd en je juist hondenkoppen in auto’s voor je boven de ruitenwisser uit ziet piepen?). Ik probeer me dapper te voelen. Er is in deze tijd weinig waar ik niet over twijfel, maar één ding wist ik heel zeker: ik ga in Eindhoven wonen. Geen idee waar ik die overtuiging vandaan toverde, maar ik wilde gewoon in m’n eentje met een boek op een terras zitten, wat ik in het dorp nooit durfde, bang wat iedereen wel niet van me zou denken.

Zo begon ik op mijn 26e (hallo quarterlife crisis) opnieuw. Al kende ik de weg er niet goed en leerde ik er ook niet lopen, zoals Gerard van Maasakkers zingt, ik ontdekte al snel; ‘hier heur ik thuis’. Hier in Eindhoven werd ik verliefd. Kreeg ik twee zoontjes. En begon ik te schrijven. En dat ga ik vanaf nu om de week op deze plek doen.

Saskia Toonen

Dit Dus...de column van Saskia is vanaf nu iedere twee weken te lezen in Groot Eindhoven.

Column