Vrijwilligster Riet maakt het verschil
Algemeen“Ze zeggen dat engeltjes niet bestaan, maar Riet is er eentje. Ik ben zó blij met haar. Ze is m’n wandelmaatje, brengt me naar het kienen, hoort me aan, ziet dingen waar ik niet aan denk en maakt lekkere soep of stamppot voor me.” De vinger van mevrouw Van der Krieken (92), die in locatie Wilgenhof van WoonincPlusVitalis woont, wijst op vrijwilligster Riet de Groot. Een stille kracht die het verschil maakt voor veel mensen.
EINDHOVEN - Als zorgzame ‘stille kracht’ wordt Riet er bijna verlegen van. Ze is juist gewend alle aandacht aan anderen te geven.
Tijd en aandacht
“Vroeger heb ik veel op kinderen gepast. Toen ik na het overlijden van mijn man iets zinvols wilde doen, ben ik aan de andere kant van de leeftijdsladder gaan kijken. In wezen bied je als vrijwilligster kinderen en ouderen hetzelfde: tijd en aandacht. Er zijn voor die ander. Dat hebben ze zó hard nodig! Een uurtje, twee uurtjes, een half uurtje. Soms kan een gezamenlijk kopje koffie al veel betekenen”, weet Riet uit ervaring.
Met bewoonster mevrouw Van der Krieken klikte het meteen. Riet: “Ze zal zelf niet snel om iets vragen, maar vindt het heel fijn als ik iets voor haar doe. En het geeft mij plezier en voldoening als ik mensen zie genieten. Een praatje, even naar buiten. Het zit vaak maar in kleine dingen. Los van het vaste, maandelijkse rolstoelgroepswandelen heb ik me nergens op vastgelegd. Zo kan ik het vrijwilligerswerk zelf invullen naast mijn eigen sociale leven en familiecontacten. Ik bel of app mevrouw Van der Krieken vaak als het mooi weer is: ‘Heb je zin om even naar buiten te gaan?’ ‘Zal ik van de week een lekker stamppotje voor je maken?’ En soms belt ze zelf als ze haar verhaal kwijt wil of een vraag heeft.” Riet heeft dan ook niet alleen een helpende hand te bieden, maar ook een luisterend oor.
Waarderen
Bij Wilgenhof waar ze vrijwilligers expliciet waarderen, zijn ze blij met Riet. “Ze komt niet voor zichzelf maar is er echt voor de bewoners”, zegt vrijwilligerscoördinator Frans Offermans. Daarom ligt er ook al een vraag of Riet eens wil gaan wandelen met een bijna blinde bewoner. Dat wil ze wel. Ze ziet zelf ook snel wat nodig is. Zo helpt ze een andere vrijwilligster met het rondbrengen van de nieuwsbrief en verricht hand- en spandiensten bij het kienen. Hoort ze dat een bewoner wel wil komen kienen, maar als nieuweling nog aarzelt? “Ik kom je halen en laat je zien hoe het werkt.”
Dat is soms net het verschil tussen wel en niet meedoen. Even een zetje, wat aandacht. En, nee, haar reiskosten hoefde Riet niet vergoed te hebben. Maar na een tip accepteert ze die nu wel. Want daarmee kan ze juist weer wat lekkers kopen voor de bewoners met wie ze gaat wandelen. Typisch Riet. Een stille, maar onmisbare kracht. Ze houdt haar vrijheid en vult her en der uurtjes met betekenis voor anderen. O zo belangrijk in de coulissen van de maatschappij.
Ellen Popeyus
‘Ik kom je
halen en laat
je zien hoe
het werkt’