Verdijk nam de benoeming na enige aarzeling aan. Hij moest vormgeven aan de snelst groeiende stad van Nederland. Het dorpse karakter van deze nieuwe gemeente moest omgevormd worden tot een dynamische stad. Daarvoor werd het bestuur onder zijn leiding succesvol gereorganiseerd en verbeterd, voorzieningen en instellingen opgezet die bij een stad hoorden, en de woningbouw opgevoerd.

Toen kwam de economische crisis van de jaren dertig: veel initiatieven verdwenen noodgedwongen in een la. Veel moest Verdijk overlaten aan het Philips-concern, omdat de financiële middelen ontbraken. Dat zat hem wel dwars, maar de relatie met Philips heeft er uiteindelijk niet onder geleden.

Bezuinigingen en versoberingen binnen de gemeente werden schering en inslag. Zelf leefde Verdijk toen ook sober: op dienstreizen naar Den Haag nam hij zijn broodtrommeltje mee! Hij was veeleisend en streng voor zijn ambtenaren, afstandelijk soms, maar stond open voor nieuwe visies en oplossingen.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, bleef Verdijk op zijn post, om de pijn van de bezetting te verlichten. Daar waar hij de bezetter kon tegenwerken, deed hij dat. Toen hij op 15 oktober 1941 in Den Haag moest verschijnen om zich te verantwoorden voor een aantal acties, werd hij door de Duitsers gearresteerd en opgesloten in het ‘Oranjehotel’ in Scheveningen. Na 28 dagen werd hij vrijgelaten en op 28 februari 1942 ontslagen en vervangen door een NSB-burgemeester. Op 18 september 1944 werd Verdijk hersteld in zijn functie die hij, de pensioenleeftijd voorbij, tot 31 december 1945 uitoefende.