Peter van Els - auteur van ‘Leven vanuit een ander perspectief’

Tussen 1974 en 1980 zat ik vaak met Armand aan tafel in de White Horse Bar aan de Vrijstraat. Ik luisterde graag naar zijn verhalen. Hij heeft mij een beetje gevormd. Zijn ideeën zijn mijn idealen, tot op de dag van vandaag.

Wist je dat Armand van voetbal hield? Er was een White Horse voetbalteam en we waren goed. Armand was groot fan van ons en zat regelmatig met zijn waterpijp langs de zijlijn. Voor een voetbaltoernooi, waaraan ook de Eindhovense brandweer en politie deelnamen, had Armand speciaal een shirt laten maken. Op de voorkant stond ‘White Horse' en op de achterkant 'Holland Stoned'. Jan Dücker, bedrijfsleider van de White Horse, was hier behoorlijk pissig over maar wij voetballers vonden het wel geinig! In de finale versloegen we de politie met penalty’s en wonnen het toernooi. Iedereen was dolblij! Eerlijkheidshalve dient gezegd te worden dat we verboden middelen gebruikten tijdens de wedstrijden.

Quintijn Lohman – Frontman band Tigre Blanco

Zo’n 25 jaar geleden speelden we tijdens Koninginnedag met mijn rockbandje YOBBO! in het Begijntje, een coffeeshop annex café op de kop van Stratumseind. Armand was daar stamgast. Tijdens de soundcheck hoorde hij onze herrie even goed aan, ging op een hoek van het podium zitten en zei tijdens een moment van stilte: ‘Als jullie willen, ben ik jullie rookmachine tijdens het optreden’, gevolgd door zijn zo kenmerkende lach. Hij nam een flinke hijs van zijn chillum en blies het hele café nagenoeg in één teug blauw van de rook. En zo geschiedde: wij speelden de tent plat en Armand deed de special effects.

Erwin Troost – schrijver, dichter en performer

Ik was gekozen tot beste podiumdichter en mocht in 1995 in de Effenaar het podium beklimmen, maar ik wilde dat niet alleen. Ik nodigde Manus (zoals vrienden hem noemden) uit. Maar Erwin, ik heb nog nooit in de Effenaar gestaan, zei hij. Jij niet, als grote hippe van de jaren ’60, vroeg ik hem. Ik stel tegenwoordig niks meer voor, zei hij.

In de Effenaar zong hij het nummer ‘Het zien van jouw steden doet pijn aan mijn ogen’. Wow, dacht ik. Hoe kom je op die titel, vroeg ik hem. Chief Seattle, zei Manus. Chief Seattle was een opperhoofd van de Indianen. Zijn toespraak uit 1854 werd later beroemd bij de milieubeweging vanwege de respectvolle toon voor de natuur. Het sprak de hippie in Armand aan. Hij wilde die rode man zijn, hij wilde als Chief Seattle zijn. Daarom verfde hij zijn haar rood, dat weet bijna niemand.

Ik had niet door dat die avond in 1995 min of meer Armands comeback was. Al zijn fans zaten weer in de zaal. Zelfs Bert Beks was er, oud-eigenaar van de Poort van Kleef, de plek waar Armand ooit doorbrak. Iedereen was trots op die ouderwetse hippie die zijn mooie verhalen vertelde en kippenvel gaf aan de wereld.