Ze wil verhalen vertellen. Verhalen die echt zijn, over mensen en de maatschappij. Niet alleen op papier, maar ook als theaterstuk of bijvoorbeeld in een podcast. Sinds afgelopen juli is Corinne Heyrman (30) een van de stadsschrijvers van Eindhoven en in die hoedanigheid schrijft ze onder meer portretten van Eindhovenaren én, opvallend, teksten voor eenzame uitvaarten: “Want iedereen verdient een waardige laatste groet”.
Door Marjolein van Hoof
Corinne Heyrman: een Eindhovense stadsschrijver met een Vlaamse tongval. Ze is namelijk geboren en getogen in Antwerpen. Acht jaar geleden bracht de liefde voor man Tim haar naar Woensel-West. “Ik vind het heerlijk hier, het is als een dorp binnen de stad”, knikt Corinne tevreden.
Deze creatieve duizendpoot is audiomaker, schrijver en verteller. Zo maakt ze podcasts en radio-uitzendingen. “Mijn eerste baan was in de gevangenis van Antwerpen. Samen met de gevangenen maakte ik een uitzending voor de radiozender aldaar. Heel leuk en goed voor mij, meteen in de rauwe werkelijkheid”, glimlacht ze.
Meer zichtbaar is ze tijdens haar optredens als verhalenverteller tijdens festivals als Crossing Border, Lowlands en Winternachten. Verder schreef ze drie theaterstukken, waarvan één voor Het Zuidelijk Toneel, en bracht ze in 2022 haar debuutroman uit: ‘Het begin en zijn oneindigheid’. Hierin onderzoekt ze waar een psychische kwetsbaarheid begint en of die ook eindigt.
Persoonlijke vragen
“Het boek heeft een persoonlijke link. Mijn grootvader, die al overleden was voordat ik geboren werd, heeft in een psychiatrisch ziekenhuis gezeten, en ik zelf ook. Als jong meisje had ik eetproblemen en ik ben daar intensief voor behandeld. Het boek is geen verslag van mijn leven, maar komt voort uit de vragen die ik heb. Dat geldt ook voor het nieuwe boek waar ik momenteel aan werk. Ik heb mijn vader nooit gekend, hij is een anonieme zaaddonor, en in mijn nieuwe roman stel ik de vraag: hoe ga je om met een afkomst die onzeker is? Wat geef je genetisch door en wat is familie?”
Stadsschrijver
Alles wat Corinne schrijft en maakt, weergeeft haar passie voor het vertellen van verhalen, in welke vorm dan ook. En die passie kan ze volledig kwijt in haar functie als stadsschrijver.
Sinds afgelopen juli maakt ze onderdeel uit van Ploeg-e, een Eindhovens collectief dat verder bestaat uit een tweede stadsschrijver in de persoon van Terence van Lange, lichtkunstenaar Jaap van den Elzen, ontwerper Almar Sinte Maartensdijk en stadsdichter Monique Hendriks. Aan hen de opdracht om de verhalen en het gevoel van Eindhoven weer te geven in de publieke ruimte.
Corinne doet dat door portretten te schrijven van Eindhovenaren uit alle lagen van de bevolking: “Als een weerspiegeling van de samenleving. De portrettenreeks wil ik uiteindelijk schenken aan de stad”.
Poorten openen
Daarnaast focust ze zich op het toegankelijk maken van de GGzE. “Binnen Ploeg-e richt iedereen zich op een eigen gekozen onderwerp. Voor Monique zijn dat de moeders van Eindhoven, voor Terence zijn dat de bruine cafés en voor mij is dat de GGzE. Ik vind de Grote Beek zo’n mooie plek, het park met zijn kunstwerken, de rust. Toch voelen veel Eindhovenaren een drempel om het te bezoeken, terwijl ze juist zo welkom zijn. Ik wil die poorten openen, bijvoorbeeld door uiteindelijk een audiotour te maken voor bezoekers. Een rondleiding met persoonlijke verhalen van cliënten, bijvoorbeeld. Het moet nog vorm krijgen.”
Eenzame uitvaarten
Het meest opvallende is misschien nog wel haar inzet voor eenzame uitvaarten. In Eindhoven overlijden elk jaar naar schatting tussen de vijf en tien mensen die niemand meer kennen. Hun uitvaart is sober, zonder nabestaanden. Sinds juli in het bijzijn van Corinne, die een verhaal voor en over de overledene schrijft en dit tijdens de uitvaart voordraagt.
“In andere steden, zoals Amsterdam en Antwerpen, gebeurt dit al veel langer. Ik vind het een mooi idee, want het geeft de overledene waardigheid en tegelijkertijd sta je stil bij de vraag: hoe kan het dat iemand zo alleen in het leven eindigt? Een droevig idee, ik denk dat iedereen dat wel vindt. Misschien zijn er in jouw omgeving mensen waarvan je denkt: waarschijnlijk komen zij eenzaam te overlijden. Kun je daar bij leven nog iets aan doen?”
Ieder zijn eigen verhaal
Inmiddels heeft Corinne zeven eenzame uitvaarten meegemaakt: “Van heel verschillende personen. Van mensen die op straat leefden tot ouderen die alleen staan omdat ze geen kinderen hebben en hun naasten en vrienden zijn verloren. Maar ook van mensen die niet veel ouder zijn dan ik en waarvan je niet zou verwachten dat diegene zo alleen eindigt. Ik kan je zeggen: de vooroordelen die je misschien hebt, kloppen vaak niet. Elk persoon heeft zijn eigen verhaal”.
En om dat verhaal zo mooi mogelijk te verwoorden, probeert Corinne een goed beeld te krijgen van de overledene. “Ik wil in korte tijd zoveel mogelijk te weten komen over die persoon. Ik ga naar het huis en spreek mensen uit de buurt. Soms vind ik online nog wat informatie.”
Intiem
Gebaseerd op haar bevindingen schrijft Corinne een prozagedicht over de overledene, die ze tijdens de eenzame uitvaart voordraagt. “Dat is een heel intiem moment. Ik probeer ook altijd een muzieknummer af te spelen als ik weet wat die persoon mooi vond. En ik neem een bloem mee. Alles is in het klein. De levensverhalen zijn niet altijd droevig, hoor. Sommigen hebben ook echt wel genoten van het leven, alleen is het einde triest. Na afloop drink ik altijd een kop koffie, een stil moment om het af te sluiten.”
De mensen die de overledene hebben gekend en waarmee Corinne gesproken heeft, ontvangen het gedicht bij wijze van afscheid. “Ik vind het zo mooi om te doen. Als ik na mijn termijn als stadsschrijver hiermee door mag gaan, dan zou ik dat heel fijn vinden.”
Meer weten over het werk van Corinne Heyrman? Check: