Er is commotie ontstaan over het declareergedrag van wethouder Monique Esselbrugge. Wat is het geval? Monique woont in Nijmegen en is co-ouder van een thuiswonende dochter. Vanwege deze verplichting zou ze haar Nijmeegse woning niet kunnen verkopen en huurt ze in Eindhoven ook nog een appartement. De maandelijkse huurlasten van €1.850 declareert ze bij haar werkgever: Gemeente Eindhoven.
Deze gang van zaken is een doorn in het oog van de oppositiepartijen. Zij vinden dat het huidige salaris van een Eindhovense wethouder (een kleine €7.000 per maand) hoog genoeg is om dubbele woninglasten te kunnen dragen. Maar is het wel zo vreemd wat Monique doet? Wettelijk gezien kan ze aanspraak maken op huurdeclaratie. Niets aan de hand dus. Toch roept dit declareergedrag ook bij mij vragen op. Want is het echt onoverkomelijk om dagelijks voor je werk van Nijmegen naar Eindhoven te rijden? Ik ken mensen die dagelijks een ritje maken naar de Randstad. Daarbij rijst ook nog eens de vraag: waarom iemand benoemen die al bij voorbaat aangeeft niet permanent in Eindhoven te gaan wonen? Wat mij betreft zou dit een absolute randvoorwaarde moeten zijn. Vooral om ook daadwerkelijk in de stad te kunnen inburgeren en zo aan den lijve te ondervinden wat Eindhovenaren ervaren in hun stad. Komende week vindt er een definitieve beslissing plaats. Ik ben benieuwd.
Iemand die wel diep geworteld was in het Eindhovense, is ongetwijfeld muziekicoon Harry van Hoof. Zijn onverwachte overlijden vorige week werd in Eindhoven en ver daarbuiten als een schok ervaren. Harry was nationaal en internationaal een succesvol dirigent, componist, arrangeur en pianist. Samen met zijn ‘Elsje’, zoals hij zijn vrouw Els altijd liefkozend noemde, was hij een graag geziene bezoeker van diverse locaties in Eindhoven. Als dirigent van het Metropole Orkest begeleidde hij jarenlang de Nederlandse deelnemers aan het Eurovisie Songfestival. Samen met zijn goede en muzikale vriend Peter Koelewijn boekte hij successen met de band Peter en zijn Rockets. Jaren geleden vertelde Harry mij dat hij zijn muzikale carrière vooral aan zijn moeder te danken had. Zij verkocht namelijk het ouderlijk bed om voor hem een piano te kunnen kopen! Harry was een muzikale duizendpoot.
Zijn liefde voor muziek was gepassioneerd. Was, want Harry is niet meer. ‘Niemand weet hoe laat het is en leef je leven als het allerlaatste uur’, is de aangrijpende tekst uit een liedje van cabaretier Youp van ‘t Hek. Het slaat wat mij betreft de spijker keihard op z’n kop. Ook Harry had niet kunnen bedenken dat zaterdag 1 juni zijn laatste uur zou slaan. Ik wens zijn naasten veel sterkte.
Dag Harry, rust zacht.
Dorothée Foole