“Eindelijk belastinggeld dat wel nuttig is uitgegeven”, zei een man op leeftijd terwijl hij mij en een aantal collega’s van de gemeente passeerde. Ik bedankte hem voor het compliment en wilde graag praten over de ondertoon. Helaas was het gesprek te vluchtig om daarbij stil te staan.

Toch liep ik zo trots als een pauw door het park. Want ik kan me de ingewikkelde vergadering in 2016 nog heel goed herinneren. We namen, tegen de zin van een paar buurtbewoners in, een besluit over de komst van urban sporttoestellen op een voormalig voetbalveld. Veel organisaties waren super enthousiast over het idee. Dat gold ook voor de buurtbewoners die niet aan tafel zaten. En dan moet je als wethouder sommige mensen helaas soms teleurstellen.

Een jaar later stonden de toestellen voor de calisthenics athletics en de survivalrun op slechts een deel van het voetbalveld. De potentie om het verder te ontwikkelen was groot. In die periode gingen we op zoek naar geld om het uit te bouwen tot een kloppend hart voor urban sports en beweging. Waar getalenteerde jongeren altijd terecht kunnen. En het niet uitmaakt of je ouders veel of weinig geld hebben. Want voor freerunning, crossfietsen (BMX) en aan palen of touwen hangen heb je vooral motivatie, discipline en doorzettingskracht nodig. Met deze ambitie en motivatie wisten we geld los te peuteren vanuit het Rijk, omdat we zo’n belangrijke economische regio zijn.

Nu 5 jaar later ligt er een volwaardige Urban Sportpark, waar heel veel jonge en oudere bezoekers hun talenten ontwikkelen en doelen proberen te behalen. Een plek waar iedereen welkom is, kinderen kunnen spelen en buurtbewoners elkaar ontmoeten. Het grootste nadeel van wethouder zijn is dat resultaten van je inzet pas jaren later zichtbaar zijn. En het mooiste is dat je zelf weet hoe hard je eraan hebt gewerkt. De ondertoon van de meneer die ons aansprak kan ik dan ook goed van mij af laten glijden. Want dit sportpark zal zich de komende jaren nog verder ontwikkelen en daar ben ik keitrots op!