PSV is deze week door het oog van de naald gekropen. Twee benauwde overwinningen tegen PAOK en Sparta zorgden voor de noodzakelijke punten.

Tegen PAOK speelde PSV met het sterkst mogelijke elftal. In defensief opzicht werden de nodige blunders gemaakt. In aanvallend opzicht liet de ploeg echter mooie uitgespeelde aanvallen zien. Tegen Sparta begon Schmidt met een fantasieopstelling met bijna louter reservespelers. Russisch roulette van de Duitser om in de competitie met een dergelijke elftal aan te treden. Als er fans op de tribune hadden gezeten dan zou de coach in de rust getrakteerd zijn op een striemend fluitconcert. Het was dan ook PSV-onwaardig wat er op het veld stond.

Toch komt de nieuwe trainer er mee weg omdat er uiteindelijk punten zijn behaald. In de toekomst moet hij echter niet denken dat hij weer zo roekeloos kan rouleren zonder er met kleerscheuren vanaf te komen. De achterstand op Ajax is nu nog te overzien. De Amsterdammers winnen met speels gemak in de eredivisie, terwijl PSV ploetert om de punten binnen te halen. Iedere wedstrijd in de eredivisie buiten de top drie moet gewonnen worden, wil je kans maken om mee te strijden voor de titel. Je kunt het je dan niet veroorloven het hele basiselftal rust te gunnen.

Tenzij je niet overtuigd bent dat je serieus kans maakt op het landskampioenschap. Deze ploeg heeft namelijk houvast nodig om de spelpatronen te ontwikkelen. Nog steeds is het veel gedraaf in een hoog tempo en is er van enige spelintelligentie weinig te bespeuren. Driehoekjes zie je zelden en medespelers weten niet van elkaar wat ze gaan doen. Het is gewoon los zand. De enige manier om als ploeg verder te komen is een serie wedstrijden in dezelfde formatie spelen. Pas dan kun je als team stappen maken.

Zo niet, dan zitten we in december nog steeds naar een elftal te kijken dat maar wat doet. Soms kan dat vermakelijk zijn, maar vaak doet het pijn aan de ogen. Schmidt heeft carte blanche gekregen om zijn team samen te stellen. Nu moet hij leveren, niks meer en niks minder.