Terwijl de heide nog volop in bloei staat, kondigt de wisseling van de jaargetijden zich al weer aan. In het bos ontdekte ik de eerste paddenstoelen in allerlei kleuren, zelfs de rode vliegenzwam.
Het was geen lange hete zomer waarop we terug kunnen kijken dit jaar, maar eentje met veel regen en behoorlijk koude nachten. Wanneer je gerekend had op slechts een lakentje over je in een tentje, kwam je bedrogen uit. Niet alles maar wel veel duidt er momenteel op dat we weer teruggaan naar een leven voor corona. In het centrum van Eindhoven zag ik eerstejaars studenten ‘genieten’ van inwijdingsceremonies en ook voor de allerkleinsten breekt volgende week een nieuw schooljaar aan.
Ook de ‘r’ komt in de maand en dat betekent dat in veel huishoudens extra vitamientjes ingeslagen worden. Toen ik vroeger nog thuis woonde en later toen mijn kroost zich aan onze ontbijttafel schaarde, was dat in ieder geval vaste prik. De rode Davitamon-pilletjes waren overigens in mijn kindertijd een zege, vergeleken bij de lepel levertraan die ik daarvoor te slikken kreeg. Nu de herfst straks een feit is, zal het er om gaan spannen: hoe verhoudt het coronavirus zich? Gaan we echt terug naar normaal? En hoe was dat ook al weer, ‘normaal’? Elkaar drie kussen geven, handen schudden, achteloos de leuning van een roltrap vastpakken en aanschuiven in volle theaterzalen? De geruststellende gedachte die ik heb is, dat ik twee keer gevaccineerd ben, maar ik vermoed dat daar dit jaar nog een derde prik bij gaat komen.
Maar natuurlijk is dat geen zekerheid, dat ik niet ziek kan worden. De vrijbrief die ons kan garanderen dat we gezond blijven krijgen we niet, want ons verblijf hier is slechts tijdelijk en kan ieder moment afgelopen zijn. Ik ben daar niet zwaarmoedig over, maar ik ben me er wel van bewust. Reden te meer om straks volop te genieten van mijn favoriete jaargetijde. Wanneer de bladeren rood en geel kleuren en herfststormen niet alleen de kruinen van bomen van los hout ontdoen, maar ook muizenissen in mijn hoofd doen wegwaaien.