Afgelopen week overleed op 72-jarige leeftijd televisie-icoon Karel van de Graaf. In de jaren ’80 en ’90 bekend van de vele programma’s die te zien waren bij de AVRO. Het overlijden van de omroepcoryfee roept veel herinneringen op. Zeker ook bij de mensen van Dynamo Open Air (DOA), het festival dat in hoofdletters stond geschreven bij liefhebbers van hardrock en heavy metal. “Karel was een van ons.”

Door Rob Weekers

Bezoekers die zich voor een van de podia van Dynamo Open Air waagden aan een partijtje crowdsurfen, hadden kans zomaar in de handen van Van de Graaf te belanden. Samen met enkele andere vrijwilligers maakte de omroepman deel uit van de zogeheten Vangploeg; potige kerels die er voor moesten zorgen dat crowdsurfers geen harde smakkerd maakten. Strobalen, én de machtige handen van de Vangploeg zorgden voor een zachte landing.

Een keurige televisiepresentator te midden van uitbundige hardrockers, voorwaar een niet voor de hand liggende combinatie. Tinus Kanters, de geestelijk vader van het roemruchte Dynamo Open Air, is de eerste om dat te beamen. “Maar uiteindelijk was Van de Graaf tijdens festivals gewoon een van de jongens. Ik denk dat hij dat juist wel fijn vond, een beetje contrast met tv-werk waar veel mensen tegen hem opkeken of ontzag voor hem hadden.”

Kanters herinnert zich de eerste kennismaking met Van de Graaf nog goed. “In 1997 kwam hij tijdens het festival, dat toen werd gehouden op Welschap, mijn kantoortje binnengelopen. Ik herkende zijn markante kop, maar het deed geen belletje bij me rinkelen”, zegt hij. “Pas toen hij zich voorstelde, viel bij mij het kwartje. Wa doede gij hier? Bleek dat zijn zoon als een van de vrijwilligers op het festivalterrein aan het werk was.”

Bont en blauw

Van de Graaf was danig onder de indruk van Dynamo Open Air, weet Kanters zich te herinneren. “Het ziet er hier fantastisch uit, kan ik meedoen”, vroeg hij. Dat de keurige omroepman uitgerekend interesse toonde voor de vangploeg verbaasde Tinus Kanters toch wel een beetje. “Het is stevig werk, hoor. Je wordt bont en blauw.” Van de Graaf liet zich niet vermurwen. “Uiteindelijk heeft hij meegedaan tot en met 1999”, zegt Kanters. “Mee-eten met de crew, samen nog een biertje drinken. Karel was een van ons.”

Toen in 2006 Peter de Groot, ‘Chef Vangploeg’ overleed, was Van de Graaf present om de laatste eer te betonen. “Kwam-ie met een privé-chauffeur naar het uitvaartcentrum in Heeze”, herinnert Kanters zich. “De koffietafel stond gepland op het Stratumseind. Van de Graaf ging er ook naartoe. Ik hoor ’t hem nog zeggen: ‘ik drink maar één biertje mee’. Dat pakte toch net wat anders uit”, grinnikt Kanters. “Karel was pas als laatste weg!”

Proosten

Ook Loes Knopper, vrijwilligster bij DOA, herinnert zich haar eerste ontmoeting met Van de Graaf nog goed. “Ik kwam Karel tegen bij de bar. Ik herkende hem, maar kon ‘m niet plaatsen. Dus ik vroeg waar ik hem van kende en opperde wat ’lokale opties’. Hij leek geamuseerd, maar zei niets. ’Ik herinner het me zo vast wel, en dan kom ik terug’, waarschuwde ik hem. Terug op mijn plek met de drankjes vroegen mijn vrienden wat ik tegen Karel van de Graaf gezegd had. Och ja..duh. Ik schaamde me rot, maar hij zag het gebeuren en kwam lachend even langs om te proosten.”

In 1999 moest Dynamo Open Air noodgedwongen verkassen naar een andere locatie en had men een terrein in Mierlo op het oog. “Veel mensen daar hadden bedenkingen en bezwaren, een festival met allemaal van die ruige hardrockers, dat kon niet veel goeds betekenen”, weet Kanters nog. “Karel van de Graaf is toen persoonlijk gaan praten en lobbyen met de mensen daar. Zo’n televisie bekendheid die zegt dat het allemaal wel meevalt, dat maakte indruk. De weg naar Mierlo lag voor ons open.”

Niettemin kwam aan het festival, dat begon in 1986, een einde in 2005. Kanters: “Daarmee werd een tijdperk afgesloten.” Mooie herinneringen, tal van anekdotes, en vele vriendschappen, Tinus Kanters kan over ‘zijn’ DOA uren praten, en wordt er door mensen nog vaak aan herinnerd. “Toen ik het nieuws van het overlijden van Karel hoorde, was ik er wel een beetje stil van. Ik wilde de familie nog een kaart sturen, maar heb geen adres kunnen vinden, da’s toch wel jammer.”