Het is de schuld van Eleanor Roosevelt

bedenk ik me, al fietsend door de Elzentlaan waar iedere lente de bomen zo prachtig vol bloesem staan. De Amerikaanse politica, diplomate en activiste (en vrouw van) zei slimme dingen over vrede en het leven. Maar het is een andere quote die me nu met strakke kaken en een rusteloos gevoel in mijn buik richting de boekhandel aan de Nieuwe Emmasingel laat fietsen. ‘Do something that scares you every day’.

In een dappere bui gaf ik me op voor de Nacht van de Poëzie on tour. Maar terwijl ik over de Keizersgracht fiets en de bruisende drukte doet lijken alsof het lente in plaats van herfst is, word ik overspoeld door gedachtes als ‘wie denk je wel niet dat je bent om daar te gaan staan’.

Eenmaal in de boekhandel aangekomen, die met de gezellige koffie corner beneden, kijk ik naar de voordrachten van andere dichters en voel de spanning langzaam zakken. Dan ben ik.

‘Onmachtig overspoeld moegestreden

vecht ik en huil

ik wik en weeg en wieg

ik slik, ik sus, ik zing en ik heb lief

ik haat de opoffering die het me kostte

zoveel geven en niet vergeten

ervan te genieten

omdat het voorbij is voor je het weet’

Dit draag ik voor uit mijn gedicht ‘gelukkig is ie gezond, toch’. Over de dooddoener die ik na mijn eerste bewogen bevalling zo vaak moest horen. Er word geklapt, één vrouw huilt zelfs, maar het allermooiste komt na het applaus. Als van bovenuit de boekhandel ineens een helder stemmetje roept: ’mamaaaa’.

Liefs, Saskia

www.dit-dus.nl